Lechio! Ojczyzno moja! Kiedy patrzę na Ciebie, gdy widzę obsiadające Cię robactwo, kotłującą się masę najohydniejszych czerwi, wgryzające się w Twoje trzewia insekty, gdy spoglądam na ten lud wymęczony, styranizowany, struty, uśpiony i dogorywający w kłamstwie, wtedy ogarnia mnie wielki smutek i zastanawiam się, jaką przyszłość gotują Ci wrogowie.