Pytanie: Pańscy bohaterowie noszą nazwiska, jednak w XIII wieku nazwisk jeszcze nie używano.
Odpowiedź: Z dostępnych źródeł historycznych wynika, że nazwiska, a raczej pranazwiska tworzone z przydomków i przezwisk zaczęły się pojawiać w drugiej połowie XIII wieku, a więc później, niż rozgrywa się akcja tego opowiadania. Dopiero w XV i XVI wieku nazwisk zaczęła używać szlachta i ludność mieszkająca w miastach, gdzie do identyfikacji obywatela nie wystarczyło już samo imię. Ponieważ nie jest to książka historyczna, większość postaci tego opowiadania nosi nadane im przeze mnie nazwiska niezależnie od statusu społecznego.
Inną kwestią jest to, że Anna powinna nosić nazwisko Majówna, a nie Maj. Dawniej końcówki dla nazwisk zmieniały się w zależności od tego, do kogo należały. Inna dla mężczyzny, dla mężatki, inna zaś dla panny. Ojciec Anny to: Maj, matka: Majowa, córka: Majówna. Pozwalało to na wygodną i jednoznaczną identyfikację płci oraz stanu osoby, do której się zwracano, bez potrzeby użycia formy grzecznościowej pan, pani, panna (we współczesnym języku polskim formy grzecznościowe zawierające wyraz panna uchodzą za przestarzałe). Można było zatem powiedzieć: „Maj (mężczyzna) jest w pracy, Majowa (kobieta zamężna, żona pana Maja) jest u lekarza, a Majówna (panna, córka pana Maja i pani Majowej) jest w szkole”. Współcześnie mówiąc: „Maj jest u lekarza” nie wiemy, o kogo chodzi. O pana Maja, panią Maj czy może o córkę (pannę) Maj.